يورش وحشيانه ي ماموران مسلح دولت عراق، به پايگاه مجاهدين در شهر" اشرف"، سيلي محكمي ست به چهره ي همه ي تبعيديان... دربدران... و آوارگان رانده شده از ميهن.
و روشن است كه اين فاجعه، با حضور و همكاري عاملان قتل عام مردم ايران انجام مي پذيرد...
و نشانه ي بي شرمي و وقاحت رژيمي ست كه براي ماندن بر مسند قدرت، از هيچ جنايتي روي گردان نيست...
و نشانه ي روبه مرگ بودن رژيمي ست كه هيچ صداي مخالفي را تاب نمي آورد و هيچ اعتراضي را برنمي تابد...
و نشانه ي بي اعتنايي سردمداران جهان به حقوق بشر است.
هيچ نقطه اي از جهان براي دگرانديشان ايراني، مامني امن نبوده و نيست.
دگرانديش ايراني در هيچ كجاي زمين، سرآسوده بر بالين نمي گذارد اگر به گونه اي بينديشد كه با تفكر رژيم ايران سر سوزني فرق داشته باشد.
هر روز خبر شكنجه ... ترور ... تيرباران ... و اعدام، گم شدن جوانان در كوچه و خيابان... جستجوي بي ثمر مادران و پدران سرگردان و پريشان براي پيدا كردن فرزندان ... و بازيافتن جنازه هاي آنان در مرده شوي خانه هاي شهرهاي ايران.
سازماني را نمي شناسم كه به حقوق بشر ادعايي اش باور داشته باشم... و تجربه ي تلخ ساليان، به من نشان داده است كه در چشم مراجع "به اصطلاح" بين المللي، "بشر" با "بشر" برابر نيست و همه ي انسان ها به اندازه ي هم حق زيستن و نفس كشيدن ندارند.
جهان را ميان "جهان اولي" ها و "جهان سومي" ها قسمت كرده اند. جان "جهان اولي" ها را مثقالي مي كشند و جان جوانان ما را خرواري.
چگونه مي توان يورش ماموران دولت عراق را با اسلحه هاي مرگبار و "چماق" و "ميخ و سيخ" به انسانهاي بي سلاح، درگيري نام نهاد...
چگونه مي توان در برابر اين بي شرمي خاموش ماند.
چگونه مي توان بر اين هجوم بي امان و بر كشتار پناهندگان ديده فرو بست.
نمي توان با هيچ بهانه اي حقوق انساني ساكنان شهر اشرف را ناديده گرفت.
كشتار ساكنان بي دفاع شهر اشرف، به همان اندازه شرم آور و محكوم است كه كشتار جوانان...زنان... معترضان... آزاديخواهان و مبارزان در جاي جاي آن ميهن ويران.
دفاع از انسان و حق او هيچ مرزي نمي شناسد... و هيچ اما و "اگر"ي را نمي پذيرد...
سكوت نكنيم... خاموش ننشينيم... باشيم... و اين جنايات را برنتابيم ....
