کانون روزنامه نگاران و نویسندگان برای آزادی بار دیگر تنفر عمیق خود را نسبت به کشتار زندانیان سیاسی در سالیان پی در پی و طولانی توسط حکومت سرکوبگر جمهوری اسلامی ایران اعلام می نماید.
کشتار تابستان سال 67 که نقطه اوج کشتارسالیانه حکومت اسلامیست، تنها نشان دهنده اوج هراس دولت ستم پیشه و در حال اهتزاز از اندیشه ها و نیروهای بالنده کشورمان است. بی تردید محکومیت این اقدامات جمهوری اسلامی همراه با حمایت ما از مبارزات متداوم مردمان ملتهای کشورمان برای محو هرگونه بی عدالتی اجتماعی، انسانی، سیاسی و فردی بموازات اعتراضات ما تا رسیدن به هدف مشترکمان علیه رژیم استبدادی حاکم ادامه خواهد داشت.
رژیم جمهوری اسلامی هنوز هم در کمال بی شرمی کشتارهای بی رویه ی خود را در پرده ای از سکوت لاپوشانی می کند و بخشی از دست اندرکاران دیروز این جنایت ها که امروز خود قربانی ابزار سرکوب شده است، تلاش در افشاگری و مطرح ساختن سرکوب های وحشیانه اخیر دارند. حال آن که با استتار تاریخ خونین دهه 60 و اعدام های دستجمعی آن دوران، در تلاش رفع اتهام از خویش هستند. آنها خود را قهرمان های جدید مردم می نامند وبا افشاگری های متعدد خود از تجاوزات، شکنجه و سرکوب خود، خانواده ها و هم نظران خود در بازسازی تاریخ قهرمانی مردمی که هنوز بر سرزخم های باز خود زاری می کنند، تلاش می ورزند.
ما با محکوم کردن هرگونه سرکوب، شکنجه روحی وجسمی وکشتار توسط سرکوبگران در هر لباسی، موکدا از تمامی تاریخ نگاران، قلمزنان، هنرمندان و همه ی وجدان های بیدار می خواهیم تا تاریخ خونین دهه شصت را بفراموشی نسپارند و زوایای پنهان این دوران سرکوب و کشتارهای جمعی را در نظرگاه همگان روشنی افزونتری بخشند.
بر همه ما آشکاراست که در تاریخ سی ساله ی کشتار و سرکوب در ایران، حکومت در هیچ مرحله ای از شقاوت خود کم نکرده است. با این وجود صدای آزدی خواهی قوی تر و رساتر شده است. هم اکنون این ندای آزادی خواهی مردم زخم خورده و استوار کشورمان است که بخشی از سرکوبگرانش را نیز به سوی خویش کشیده تا از این جرسومه فساد حکومتی، حتی در گرد و غبار سرکوب ها، برای همیشه رهانیده شود. کشتار زندانیان سیاسی در همه مراحل نشان داد که رژیم مستبد اسلامی تنها در حذف فیزیکی آنها موفق شده است و همه آن مبارزان، چه گمنام و چه شناخته شده که در گورهای دسته جمعی آرمیده اند، در یک یک ما به زندگی خود ادامه می دهند.
با ابراز مهر به همه خانواده ها و دوستان زندانیان سیاسی، خود را در غم و مبارزات آنان شریک می دانیم.
کشتار تابستان سال 67 که نقطه اوج کشتارسالیانه حکومت اسلامیست، تنها نشان دهنده اوج هراس دولت ستم پیشه و در حال اهتزاز از اندیشه ها و نیروهای بالنده کشورمان است. بی تردید محکومیت این اقدامات جمهوری اسلامی همراه با حمایت ما از مبارزات متداوم مردمان ملتهای کشورمان برای محو هرگونه بی عدالتی اجتماعی، انسانی، سیاسی و فردی بموازات اعتراضات ما تا رسیدن به هدف مشترکمان علیه رژیم استبدادی حاکم ادامه خواهد داشت.
رژیم جمهوری اسلامی هنوز هم در کمال بی شرمی کشتارهای بی رویه ی خود را در پرده ای از سکوت لاپوشانی می کند و بخشی از دست اندرکاران دیروز این جنایت ها که امروز خود قربانی ابزار سرکوب شده است، تلاش در افشاگری و مطرح ساختن سرکوب های وحشیانه اخیر دارند. حال آن که با استتار تاریخ خونین دهه 60 و اعدام های دستجمعی آن دوران، در تلاش رفع اتهام از خویش هستند. آنها خود را قهرمان های جدید مردم می نامند وبا افشاگری های متعدد خود از تجاوزات، شکنجه و سرکوب خود، خانواده ها و هم نظران خود در بازسازی تاریخ قهرمانی مردمی که هنوز بر سرزخم های باز خود زاری می کنند، تلاش می ورزند.
ما با محکوم کردن هرگونه سرکوب، شکنجه روحی وجسمی وکشتار توسط سرکوبگران در هر لباسی، موکدا از تمامی تاریخ نگاران، قلمزنان، هنرمندان و همه ی وجدان های بیدار می خواهیم تا تاریخ خونین دهه شصت را بفراموشی نسپارند و زوایای پنهان این دوران سرکوب و کشتارهای جمعی را در نظرگاه همگان روشنی افزونتری بخشند.
بر همه ما آشکاراست که در تاریخ سی ساله ی کشتار و سرکوب در ایران، حکومت در هیچ مرحله ای از شقاوت خود کم نکرده است. با این وجود صدای آزدی خواهی قوی تر و رساتر شده است. هم اکنون این ندای آزادی خواهی مردم زخم خورده و استوار کشورمان است که بخشی از سرکوبگرانش را نیز به سوی خویش کشیده تا از این جرسومه فساد حکومتی، حتی در گرد و غبار سرکوب ها، برای همیشه رهانیده شود. کشتار زندانیان سیاسی در همه مراحل نشان داد که رژیم مستبد اسلامی تنها در حذف فیزیکی آنها موفق شده است و همه آن مبارزان، چه گمنام و چه شناخته شده که در گورهای دسته جمعی آرمیده اند، در یک یک ما به زندگی خود ادامه می دهند.
با ابراز مهر به همه خانواده ها و دوستان زندانیان سیاسی، خود را در غم و مبارزات آنان شریک می دانیم.
کانون روزنامه نگاران ونویسندگان برای آزادی
10 سپتامبر 2009
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر